ΤΑ ΦΥΛΑ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ - Α΄ΛΥΚΕΙΟΥ

Ο ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΡΙΑ  

Φεμινισμός
 

             Ο Φεμινισμός είναι µια συλλογή κοινωνικών θεωριών, πολιτικών κινήσεων και ηθικών φιλοσοφιών, σε µεγάλο βαθµό παρακινούμενη από ή αναφερόμενη σε εμπειρίες γυναικών, ιδιαίτερα σε σχέση µε την κοινωνική, πολιτική και οικονοµική τους κατάσταση. Ως κοινωνικό κίνηµα, ο φεμινισμός εστιάζεται κατά πολύ στον περιορισµό ή εξάλειψη της φυλετικής ανισότητας και στην προώθηση των δικαιωμάτων, των συμφερόντων και των ζητημάτων των γυναικών στην κοινωνία.

             Ο  φεμινισμός αφορά την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών που βασίζεται στην αρχή ότι τα φύλα είναι διαφορετικά αλλά ίσα. Αποσκοπεί, δηλαδή στην εξάλειψη της ανισότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών μέσω της προώθησης των γυναικείων δικαιωμάτων σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο. Στηρίζεται στην αντίληψη ότι η συμπεριφορά της κοινωνίας απέναντι στις γυναίκες είναι άδικη, καταπιεστική και απάνθρωπη. Παράλληλα, αναλύει τις αιτίες και τις διαστάσεις της καταπίεσης των γυναικών οι οποίες με το κίνημα αυτό υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους για να κερδίσουν την απελευθέρωσή τους .

Το φεμινιστικό κίνημα γεννήθηκε στη Γαλλία την περίοδο του Διαφωτισμού από στοχαστές όπως οι Mary Wortley Montagu και Marquis de Condorcet και αφορούσε αρχικά τη συμμετοχή της γυναίκας στην εκπαίδευση και τις επιστήμες. Λίγα χρόνια πριν τη γαλλική επανάσταση ,στα τέλη του 19^ου αιώνα ,ιδρύεται η πρώτη επιστημονική κοινότητα για γυναίκες στο Μίντελμπουργκ της Ολλανδίας. Τότε άρχισαν να δημοσιεύονται  οι  πρώτες  εφημερίδες που απευθύνονται στο γυναικείο φύλο με  βασικά θέματα εκείνα που αφορούσαν την επιστήμη.  Το 1789, το κίνημα επωφελείται από το επαναστατικό κλίμα που είχε διαμορφωθεί στη Γαλλία και μέσω ενός τετραδίου παραπόνων διεκδικούνται ποικίλα δικαιώματα για τις γυναίκες, το οποίο αργότερα θα εξελιχθεί στη λεγόμενη Διακήρυξη Δικαιωμάτων των Γυναικών. Τότε εμφανίζονται και τα πρώτα φεμινιστικά έργα με πρώτο εκείνο της κυρίας  Mary Wollstonecraft με τίτλο «η Υπεράσπιση των Δικαιωμάτων της Γυναικάς», το οποίο τονίζει την σημασία της εκπαίδευσης των γυναικών που τους δίνει την ευκαιρία να συνεισφέρουν την κοινωνία και κατακρίνει τη στάση ορισμένων ανδρών που διαχωρίζουν τις γυναίκες από το ανθρώπινο είδος. Ο κόσμος αρχίζει να αντιλαμβάνεται την απάνθρωπη και άδικη μεταχείριση των γυναικών και συναντάμε τα πρώτα φεμινιστικά έργα από συγγραφείς ανδρικού φύλου. Ακόμη, ο περίφημος Βρετανός πολιτικός και φιλόσοφος Τζον Στιούαρτ Μιλ στο βιβλίο του «Η υποταγή των γυναικών» αναφέρει ότι οι ιδέες του αντίθετου φύλου είναι λανθασμένες και αποτελούν σημαντικά εμπόδια της ανθρώπινης προόδου.  

                Η πρώτη Διακήρυξη Συναισθημάτων έλαβε χώρα το  1848 στις ΗΠΑ με αιτήματα που αφορούσαν κυρίως το δικαίωμα ψήφου και γενικότερα την διεκδίκηση δικαιωμάτων, σχετικά με τα προβλήματα που αντιμετώπιζε το γυναικείο φύλο εκείνη τη εποχή είτε στο σπίτι είτε στον χώρο εργασίας. Αργότερα, στον 20^ο αιώνα, κάνουν την εμφάνισή τους οι λεγόμενες σουφραζέτες (ονομασία που προέρχεται από την γαλλική λέξη suffrage που σημαίνει δικαίωμα ψήφου) οι οποίες έδρασαν εισβάλοντας σε βουλευτικές συνεδριάσεις, καίγοντας δημόσια κτήρια και με το να γεμίζουν τους δρόμους σε ΗΠΑ και Βρετανία ζητώντας μείωση του ωραρίου εργασίας, δικαίωμα ψήφου, αύξηση μισθών και πολλά άλλα.   Αν και ορισμένοι άνδρες σατιρίζουν το φεμινιστικό κίνημα είτε σε κάποια άρθρα τους είτε στον κινηματογράφο, προβάλλοντας φυσικά σεξιστικές αντιλήψεις και αστεία που στις μέρες δεν θα προκαλούσαν τίποτα άλλο παρά μόνο οργή και αηδία, οι κυβερνήσεις αρχίζουν να συμμερίζονται την άποψη των φεμινιστών και από τις αρχές του 20^ου αιώνα παραχωρούν πλήρη πολιτικά δικαιώματα στο γυναικείο φύλο. 

 

              Ωστόσο , στη χώρα μας, το έργο των φεμινιστών ήταν πολύ πιο δύσκολο καθώς έπρεπε να αντιμετωπιστούν οι οπισθοδρομικές αντιλήψεις και η νοοτροπία του Έλληνα εκείνης της εποχής που ήθελε τη γυναίκα πλήρως υποταγμένη σε αυτόν, να ασχολείται μόνο με οικιακές εργασίες και την ανατροφή των παιδιών του. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι Ελληνίδες να παραμένουν στην πλειοψηφία τους αναλφάβητες, ανίκανες να αντιδράσουν στις αδικίες σε βάρος τους και να διεκδικήσουν οποιοδήποτε πολιτικό δικαίωμα. Όλα αυτά όμως, συνέβαιναν μέχρι τις 8 Μαρτίου του 1897, όταν η κυρία Καλλιρόη Παρρέν, η πρώτη Ελληνίδα φεμινίστρια και δημοσιογράφος, κυκλοφορεί το πρώτο φύλλο της «Εφημερίδος των Κυριών» ανοίγοντας ουσιαστικά μια νέα εποχή για τον ρόλο των γυναικών στη χώρα μας.   Παρόλα αυτά ο αγώνας για την χειραφέτηση της Ελληνίδας θα ξεκινήσει επίσημα το 1920 με την ίδρυση του «Συνδέσμου για τα δικαιώματα της γυναικός». Ο αγώνας θα αποδώσει καρπούς όταν επί κυβέρνησης Βενιζέλου, το 1930 παραχωρείται στις γυναίκες το δικαίωμα ψήφου, εφόσον αυτές πληρούν ορισμένες προϋποθέσεις. Πιο συγκεκριμένα, στις κάλπες μπορούσαν να προσέλθουν μόνο οι εγγράμματες γυναίκες που είχαν ξεπεράσει το 30^ο έτος της ηλικίας τους και φυσικά δεν είχαν το δικαίωμα του εκλέγεσθαι, αλλά μόνο του εκλέγειν. Εκείνη την εποχή δεδομένου ότι το 70% των Ελληνίδων δεν διέθεταν επαρκές μορφωτικό επίπεδο , οι ψήφοι των γυναικών  στις εκλογές του 1934 δεν ξεπέρασαν πανελληνίως τις 250.   Ύστερα από 20 περίπου χρόνια, το 1952 κατοχυρώνονται πλήρη πολιτικά δικαιώματα στο γυναικείο φύλο, όταν η κυβέρνηση θέλοντας να δώσει την εικόνα μιας δημοκρατικής κοινωνίας μετά τον εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα, επιτρέπει το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι σε όλες τις γυναίκες άνω των 21 ετών.   Όπως είναι φυσικό η δράση των φεμινιστικών κινημάτων δεν σταματάει εδώ, ακόμη και στις μέρες μας παρατηρείται ανισότητα όσο αφορά την ευκολία εύρεσης εργασίας, τους μισθούς και γενικότερα την μεταχείριση των δύο φύλων.

  Έτσι  σήμερα συναντάμε πολλά είδη φεμινιστικών κινημάτων όπως:

·        Αμαζονικός φεμινισμός

·        Αναρχο-φεμινισμός

·        πολιτιστικός φεμινισμός

·        οικοφεμινισμός

·        αμερόληπτος φεμινισμός

·        υπαρξιακός φεμινισμός

·        φεμιναζισμός

·        ατομιστικός φεμινισμός

·        Γαλλικός φεμινισμός

·        Ινδικός φεμινισμός

·        φεμινισμός φύλου

·        λεσβιακός φεμινισμός

·        φιλελεύθερος φεμινισμός

·        αντρικός φεμινισμός

·        Μαρξιστικός φεμινισμός

·        υλιστικός φεμινισμός

·        ποπ φεμινισμός

·        μετα-αποικιακός φεμινισμός

·        φεμινισμός διαφορών

·        μεταμοντέρνος φεμινισμός

·        σεξουαλικά φιλελεύθερος φεμινισμός

·        ψυχοαναλυτικός φεμινισμός

·        ριζοσπαστικός φεμινισμός

·        διαχωριστικός φεμινισμός

·        σοσιαλιστικός φεμινισμός

·        πνευματικός φεμινισμός

·        φεμινισμός προσωπικής άποψης

·        φεμινισμός τρίτου κόσμου

·        υπερεθνικός φεμινισμός

·        γυναικισμός

                                 Η Τιμή και το χρήμα

                 Το διήγημα του Κωνσταντίνου Θεοτόκη «Η τιμή και το χρήμα» εκπροσωπεί την κοινωνία μιας νέας εποχής όπου ο φεμινισμός και ο κοινωνικός σοσιαλισμός κάνουν την εμφάνισή τους. Στο κείμενο προβάλλεται η διαφθορά και η εξάρτηση των ανθρώπων από το χρήμα, η κοινωνική αδικία και ασκείται κριτική στις  κοινωνικές προκαταλήψεις και αντιλήψεις της εποχής.

                  Έτσι η Ρήνη δεν είναι μια συνηθισμένη ηρωίδα αφού καταφέρνει και απελευθερώνεται από τις προκαταλήψεις της εποχής της, παραβιάζει όλους τους κώδικες τιμής και αντιστέκεται σε κυρίαρχες αντιλήψεις της εποχής. Δείχνει δυναμισμό και με ισχυρή θέληση καταφέρνει να σπάσει τον ασφυκτικό κλοιό των συνθηκών και του περιβάλλοντος  και κρατά μια διαφορετική από τα καθιερωμένα στάση. Μέσα από την δοκιμασία της αγάπης της οδηγείται σε μια εσωτερική απελευθέρωση, πραγματοποιώντας την δική της ψυχική επανάσταση. Πραγματοποιεί, λοιπόν, μια προσωπική νίκη σε καθαρά ηθικό επίπεδο, μια νίκη της γυναικείας αξιοπρέπειας και τιμής και προβάλλει το δικό της ηθικό ανάστημα απέναντι στο κοινωνικό περίγυρο.

Πιο συγκεκριμένα, η Ρήνη αντιστέκεται στο θεσμό της προίκας. Όπως γίνεται φανερό και μέσα από το κείμενο απαραίτητη προϋπόθεση για να παντρευτεί μια κοπέλα είναι να κατέχει μεγάλη προίκα και να προέρχεται από καλή και ευκατάστατη οικογένεια. Η Ρήνη όμως δε βασίζεται στα χρήματα αλλά στην αγάπη, πράγμα που την κάνει να αποφασίσει τελικά ότι θέλει να παντρευτεί κάποιον που την αγαπά πραγματικά και όχι τον Αντρέα(Όχι του είπε με απόφαση … δεν έρχομαι!).   

                 Παράλληλα, η Ρήνη εναντιώνεται σε μια ακόμη αντίληψη που αφορά την υποταγή και την υπακοή της γυναίκας στην οικογένειά της. Την εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία, λοιπόν, οι γυναίκες δεν έχουν προσωπικές ελευθερίες καθώς πριν παντρευτούν είναι υποχείρια των γονιών τους και ύστερα ζουν για να υπηρετούν τον άνδρα και τα παιδιά τους, χωρίς ποτέ να έχουν το δικαίωμα να ορίσουν μόνες τους τον εαυτό τους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτών των αντιλήψεων είναι ότι οι κοπέλες όταν φτάσουν σε ηλικία γάμου δεν αποφασίζουν μόνες τους να παντρευτούν αυτόν που αγαπάνε αλλά παντρεύονται αυτόν που θα επιλέξουν οι γονείς τους και αφού παντρευτούν παίρνουν το όνομα του άνδρα τους όπως η μητέρα της Ρήνης  που αναφέρεται στο κείμενο ως Τρινκούλαινα.

                Η Ρήνη όμως δεν υπακούει στη θέληση των γονιών της και είναι αποφασισμένη να παντρευτεί τον Αντρέα με κάθε κόστος. Επίσης όταν αυτός την προδίδει, η Ρήνη δείχνει ένα δυναμισμό αδιανόητο για εκείνη την εποχή αφού για χάρη της αξιοπρέπειας αρνείται να καταδεχτεί τη συμφεροντολογική αγάπη και το συμβιβασμό της κοινωνικής αποκατάστασης και επιλέγει την κοινωνική κατακραυγή ως ανύπαντρη μητέρα και να συνεχίσει μόνη της, τη ζωή της μεγαλώνοντας  το παιδί της, παρά να υποταχθεί σε έναν άνδρα που δεν την αγαπά πραγματικά(εδώ είναι ο χωρισμός μας… δεν έρχομαι!).

                Τέλος, η Ρήνη αντιστέκεται στην αντίληψη της εποχής σχετικά με την τιμή. Την εποχή εκείνη μια κοπέλα πρέπει να είναι ανήκουστη, αμελέτητη και δουλευταρού(Και ανήκουστη… και δουλεύτρα). Ακόμη, οι γονείς μοχθούν να κρατήσουν καθαρή την τιμή της κόρης τους , καθώς δεν άφηναν άνδρα να μπει μέσα στο σπίτι μόνος του μαζί με την κοπέλα. Όπως φαίνεται στο κείμενο η Ρήνη δε νοιάζεται για το τι θα πει ο κόσμος και βάζει μέσα στο σπίτι τον Αντρέα όταν λείπουν οι γονείς της(Μα τι να σου πω, είναι… τώρα μέσα).

                Επομένως , η Ρήνη είναι μια αγνή και αθώα κοπέλα που ερωτεύεται και δίνεται ολόψυχα στον Αντρέα, χωρίς να σκεφτεί ούτε μία στιγμή ότι μπορεί να την κοροϊδεύει ή να την εκμεταλλεύεται ,αλλά θεωρεί ότι τα συναισθήματά του είναι ανάλογα με τα δικά της. Επίσης σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ειπωθεί ότι δεν έχει αξιοπρέπεια.  Η Ρήνη εξυψώνεται πάνω από τα πρέπει που επιτάσσει η κοινωνία της εποχής, δεν ενδίδει και αρνείται να ελεγχθεί από το χρήμα. Το μεγαλείο της ψυχής της φαίνεται στο ότι προτίμησε την κατακραυγή του κόσμου και την δυστυχία από μια συμφεροντολογική αγάπη, αφού θα είναι μια ανύπαντρη μητέρα θα πρέπει να αντιμετωπίσει ανείπωτες δυσκολίες, όμως παίρνει την απόφαση να το κάνει φανερώνοντας τη δύναμη της ψυχής και της θέλησής της.

                                                               Στέλλα Βιολάντη  

                Το διήγημα του Γρηγόριου Ξενόπουλου «Στέλλα Βιολάντη» είναι ένα τραγικό έργο, ύμνος στην αληθινή αγάπη που δεν υποχωρεί και δεν υπολογίζει τίποτα και κανέναν στο πέρασμά της . Αποτυπώνονται οι σχέσεις των δύο φύλων μέσα σε μια ζακυνθινή ευκατάστατη οικογένεια, όπου εξουσιάζει μόνο ο πατέρας  και δεν έχουν λόγο οι γυναίκες της οικογένειας. Τα κοινωνικά στερεότυπα και  οι αντιλήψεις της εποχής δεν επιτρέπουν καμία απολύτως ελευθερία στις γυναίκες και στερούν από αυτές κάθε δικαίωμα προσωπικής βούλησης και επιλογής(-Όχι ο πατέρας σου σε ορίζει, ο πατέρας σου ορίζει και μένα και το Νταντή, και τη Νιόνια και όλους.).

                Έτσι κι εδώ η Στέλλα, αργά αλλά σταθερά προσπαθεί να τονίσει το αδιαίρετο δικαίωμά της να ορίζει τον εαυτό της και τα συναισθήματά της όπως αυτή επιθυμεί. Στην αρχή η Στέλλα είναι τελείως διαφορετική από το υπόλοιπο έργο καθώς παρουσιάζεται σαν ένα γλυκό και ευτυχισμένο πλουσιοκόριτσο, που νιώθει το πρώτο ερωτικό σκίρτημα, βιώνει την πρώτη της αγάπη που την κατακλύζει (χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο ενθουσιασμός  και η χαρά της για το γράμμα του Χρηστάκη όταν μιλά στη θεία Νιόνια). Στην συνέχεια, όμως συμβαίνει μια αλλαγή στον χαρακτήρα της , καθώς ηρωίδα δεν εναντιώνεται εξ αρχής στον πατέρα της , αλλά μέσα από την δική του άκαμπτη και εγωιστική στάση και από τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν έφτασε στην πλήρη ρήξη μαζί του.

                Είναι χαρακτηριστικό ότι όσο ήταν κλεισμένη στη σοφίτα δεν έκλαψε σχεδόν καθόλου ούτε παραπονέθηκε πράγμα που φανερώνει την περηφάνια που την διακατείχε από μικρό παιδί. Επίσης κατά την διάρκεια της τυραννίας αν και της πέρασε από το μυαλό να φύγει από  το πατρικό της σπίτι για να γλυτώσει ποτέ δεν το έπραξε καθώς η περηφάνια και η υπόληψή της δεν της το επέτρεπαν και θα προτιμούσε να πεθάνει, παρά να πουν πως το έσκασε(Και ίσως δε θα το έκανε ποτέ, όσο σκληρά και αν την τυραννούσαν, γιατί ήταν η Στέλλα του Βιολάντη, και είχε την περηφάνια της, και θα προτιμούσε να πεθάνει, παρά ν΄ ακουσθεί πως ξεπόρτισε.)

                Παράλληλα, είναι ελεύθερος άνθρωπος με ισχυρή προσωπικότητα και το ήθος της διακρίνεται από ευαισθησία, αποφασιστικότητα και ακεραιότητα. Παρόλο που γνωρίζει ότι όλοι έχουν συμμεριστεί τις εντολές του πατέρα , εμμένει στις αρχές της, δεν συμβιβάζεται, δεν προδίδει την αγάπη της και τις αξίες της. Πιο συγκεκριμένα, όταν η μητέρα της, την συμβούλεψε να πέσει στα πόδια του πατέρα της για να του ζητήσει να την συγχωρήσει , να του υποσχεθεί πως δε θα κάνει κάτι παρόμοιο και ότι ξέχασε τον Χρηστάκη , προκειμένου να την συγχωρέσει και να την παντρέψει με άλλον, η Στέλλα αρνείται κατηγορηματικά           και λέει πως αυτή ορίζει τον εαυτό της και κανένας άλλος(Με λίγα λόγια η Βιολάνταινα διατύπωσε την πρότασή της… Όχι χίλιες φορές όχι!).Επιπλέον είπε στην μητέρα της πως δεν φοβόταν τον πατέρα της και ότι δεν την ένοιαζε ακόμη κι αν την σκότωνε γιατί δεν θέλει απλώς να ζήσει αλλά να ζήσει ευτυχισμένη. Τέλος είπε πως δεν επιθυμούσε να συνεχίσει την ζωή της αν δεν παντρευόταν τον Χρηστάκη(-Δεν τον φοβάμαι! εφώναξε η Στέλλα και τι θα μου κάμει; Θα με σκοτώσει… είναι άλλο;… Καλύτερα να πεθάνω…).

                Επιπρόσθετα, λόγω της αγάπης της για τον Χρηστάκη επιμένει και δεν συμβιβάζεται με το να παντρευτεί κάποιον που  θα επέλεγε ο πατέρας της.  Αυτό βέβαια γινόταν λόγω της ελπίδας της ότι ο πατέρας της θα υποχωρούσε και θα την πάντρευε τελικά με τον Χρηστάκη(-Ποιος το ξέρει!... Μπορεί στο τέλος να με λυπηθεί και να δει το σωστό. Έχουμε τόσα παραδείγματα!). Επίσης, όταν την έκλεισε στη σοφίτα, η Στέλλα επέμεινε όλες τις κακουχίες καθώς νόμιζε πως και ο Χρηστάκης υποφέρει όπως κι αυτή, χωρίς ποτέ να της περάσει από το μυαλό ότι μπορεί να την έχει ξεχάσει. Αντιθέτως τον δικαιολογούσε και περίμενε στο παράθυρό της με την ελπίδα να τον δει. Μοναδική της παρηγοριά μέσα στο μαρτύριό της ήταν το γράμμα του Χρηστάκη που το είχε φυλαγμένο στον κόρφο της και το διάβαζε συνέχεια.

                Πρέπει να τονιστεί πως καθ’ όλη τη διάρκεια του γολγοθά της η μοναδική φορά που έκλαψε ήταν πριν το τέλος, πριν το θάνατό της , αφού τότε κατάλαβε σε ποια θέση βρισκόταν και πως ο Χρηστάκης  δε την αγάπησε ποτέ πραγματικά.

                                                Επαγγελματική απασχόληση των γυναικών

 

                Σε πείσμα των καιρών και σε διαρκή μάχη με τα στερεότυπα, οι γυναίκες έχουν κατορθώσει να κατακτήσουν πολλά. Από το δικαίωμα ψήφου μέχρι το δικαίωμα ισότητας στη μόρφωση και την επαγγελματική σταδιοδρομία. Ωστόσο, στη σύγχρονη κοινωνία τα στερεότυπα αρχίζουν να ξεθωριάζουν. Οι γυναίκες αριστεύουν στα Πανεπιστήμια, ακολουθούν λαμπρές καριέρες που μέχρι πριν λίγα  χρόνια φάνταζαν ανέφικτες και βάζουν ολοένα και υψηλότερους στόχους.

                Στον τομέα των επαγγελμάτων, η γυναίκα πλέον πειραματίζεται, εξελίσσεται και εδραιώνεται στα λεγόμενα ανδρικά επαγγέλματα. Ποιος θα πίστευε στο παρελθόν, ακόμη και το πρόσφατο πως μια γυναίκα θα μπορούσε να εργαστεί ως οδηγός ταξί ή λεωφορείου ή φορτηγού, ως χειρίστρια ανυψωτικών μηχανημάτων; Επαγγέλματα που θεωρούνται χειρωνακτικά, αλλά και ορισμένα που δε στηρίζονται στη δύναμη μα στην ικανότητα, στο παρελθόν υπήρξαν ταμπού για τις γυναίκες. Σταδιακά όμως, η γυναίκα έχει αποδείξει έμπρακτα το νόημα της ισότητας.

                Είναι δύσκολο να αλλάξει η νοοτροπία του καθενός, ειδικά, από τη  μια μέρα στην άλλη. Γι’ αυτό ακόμη και σήμερα οι γυναίκες εξακολουθούν να υφίστανται αδικίες σχετικά με τον μισθό που εισπράττουν ή με την προκατάληψη κατά την πρόσληψή τους. Πολλές φορές στο Τμήμα Προσωπικού αμφιταλαντεύονται για το αν πρέπει να εμπιστευθούν μια γυναίκα σε μια θέση ευθύνης ή σε μια θέση που απαιτεί αντοχή και δύναμη. Ακόμη και μια ενδεχόμενη εγκυμοσύνη αποτελεί τροχοπέδη για ορισμένους εργοδότες και για κάποια στελέχη εταιρειών.

                Παράλληλα, κάποιες γυναίκες θέλουν  να αποδείξουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν, άλλες ασχολούνται με κάτι από ανάγκη ενώ κάποιες άλλες κάνουν πράξη ένα όνειρο ζωής. Κατατάσσονται στα μέχρι πρότινος ανδρικά επαγγέλματα όπως στο στρατό, ασχολούνται με τη βαριά βιομηχανία, οδηγούν για ώρες επάνω σε τεράστια φορτηγά ή χειρουργούν ασθενείς, διακρίνονται στον αθλητισμό ή ακολουθούν το δικό τους, ξεχωριστό μονοπάτι προς την επαγγελματική τους καταξίωση.

 

                Μερικά από τα στερεότυπα γυναικεία επαγγέλματα είναι τα εξής: κοινωνικές υπηρεσίες(πχ. κοινωνική λειτουργός), παραϊατρικά επαγγέλματα(πχ. μαία),εκπαίδευση(πχ. νηπιαγωγός, δασκάλα, καθηγήτρια), γραμματέας, κομμώτρια, καθαρίστρια, πωλήτρια, μοδίστρα και άλλα. Αντιθέτως, οι άνδρες κατέχουν θέσεις με μεγαλύτερη αυτονομία, υψηλότερο γόητρο, μεγαλύτερη εμπλοκή σε διαδικασίες λήψης αποφάσεων συγκριτικά με τις γυναίκες όπως είναι τα εξής: γιατρός, δικηγόρος, πολιτικός, στρατιωτικός, πιλότος, ποινικολόγος, νομοθέτης, αρχιτέκτονας, πολιτικός μηχανικός, δικαστής, υπουργός, πρωθυπουργός, οδηγός, στέλεχος επιχείρησης και άλλα. Σήμερα ολοένα και περισσότερο οι γυναίκες εισχωρούν σ’ αυτά τα επαγγέλματα.

                Αξιοσημείωτο είναι ότι το περιβάλλον και ο τόπος διαβίωσης παίζουν σημαντικό ρόλο στην επιλογή επαγγέλματος των γυναικών. Πιο συγκεκριμένα οι μεγάλες πόλεις ενδείκνυται για γυναίκες που  θέλουν να ασχοληθούν με τα μέχρι πρότινος επαγγέλματα –ταμπού. Αυτό συμβαίνει γιατί παρέχουν τις απαραίτητες προϋποθέσεις και τις κατάλληλες υποδομές και σε επίπεδο εκπαίδευσης αλλά και σε επίπεδο άσκησης επαγγέλματος. Επιπλέον, ο τρόπος ζωής στις πόλεις και οι απαλλαγμένοι από τις στερεότυπες αντιλήψεις άνθρωποι που ζουν σε αυτές καλλιεργούν το δυναμισμό και την αυτοπεποίθηση στις γυναίκες να ασχοληθούν με το επάγγελμα που θέλουν πραγματικά. Αντιθέτως, στις μικρές κοινωνίες των χωριών η γυναίκα αν αποφασίσει να ασχοληθεί με ένα επάγγελμα- ταμπού θα έρθει αντιμέτωπη με την κοινωνική κατακραυγή που βασίζεται στις στερεότυπες προκαταλήψεις τη εποχής. Ακόμη, στα χωριά δεν υπάρχουν οι απαραίτητες υποδομές για την άσκηση επαγγέλματος  και οι γυναίκες από πολύ μικρή ηλικία δέχονται λάθος πρότυπα αποτρέποντάς τες να συνειδητοποιήσουν πως είναι ισάξιες με τους άνδρες.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΑΡΑΒΑΝΗ-Α΄ΛΥΚΕΙΟΥ